114مى‌دهد، بار سياسى نيز براى دولت جمهورى اسلامى خواهد داشت.
چه خوب مى‌شد اين كنترل و تصويب يا عدم تصويب اشعار مداحان، در داخل كشور نيز اعمال مى‌گشت؛ البته نه با اهدافى كه در مدينه داريم بلكه براى مبارزه با تحريف‌ها، غلوّها و اطّلاعات غلطى كه برخى مداحان كم‌سواد يا بى‌سواد تنها به بركت دو دانگ صداى خود با خيالى آسوده از عدم نظارت به خورد مخاطبان خود مى‌دهند.
متأسفانه تاكنون در كشور ما هيچ سازمان يا نهادى مسؤوليت نظارت بر گفته‌هاى مداحان را ندارد، در حالى كه ائمه جماعات مساجد تحت نظارت «سازمان رسيدگى به امور مساجد» هستند. جا دارد مركزى با اختيارات لازم براى تأييد صلاحيت مداحان ايجاد شود تا با معيارهايى چون ميزان سواد عمومى، اطلاعات تاريخى (تاريخ اسلام)، زندگانى 14 معصوم عليهم السلام ، و احكام ضرورى مورد سنجش قرار گيرند و پس از احراز صلاحيت، مجوز مداحى صادر شود. از آن پس نيز اگر خود شعر مى‌سرايند يا از ديگران مى‌گيرند، تنها پس از تأييد آن مركز مجاز به قرائت آن باشند.
اشعار و نكات مطرح شده نيز بايد ضمن ايجاد شور و سوز و گداز، معرفت مخاطب را بالا برد نه آن كه مانند برخى موارد پيش آمده با الفاظى زننده و حركاتى ناپسند موجب رنجش ذوات مقدس اهل‌بيت عليهم السلام ، و خداى نكرده گمراهى مخاطبانى كه «مداح» را عالم بالذات مى‌دانند، شود؛ هم‌چنان كه چندى پيش مقام معظم رهبرى نيز به اين امر حساسيت نشان دادند و از برخى مداحى‌هاى اين‌چنينى انتقاد كردند.
ذكر خاطره‌اى از اينجانب به همين مناسبت خالى از لطف نيست. چند سال پيش در مكان مقدس و مشهورى كه سخنرانان حساب‌شده‌اى را به مناسبت دهه اول محرم دعوت مى‌كنند، حضور داشتم. مداحى با سوز و گداز كه آه از نهاد مردم در مى‌آورد مى‌گفت: در عصر رسول خدا صلى الله عليه و آله گروهى از مردم «كوفه» كه دچار قحطى و بى‌آبى شده بودند، خدمت ايشان آمدند و از آن حضرت خواستند دعا كند تا مشكل بى‌آبى آنها برطرف شود. حضرت فرمود برويد نزد حسينم و از او بخواهيد برايتان دعا كند. آنها نزد امام حسين عليه السلام كه پنج يا شش سال بيشتر نداشت رفتند و به آن حضرت متوسل شدند. امام