39جمله «يُسَبِّحُ لَهُ فِيهٰا بِالْغُدُوِّ» بيانگر علت رفعت و عظمت اين بيوت است كه در جملۀ پيش، «أَذِنَ اللّٰهُ أَنْ تُرْفَعَ » وارد شده است. در آيۀ بعدى اوصاف عبادتگران آن بيوت را يادآور مىشود و مىفرمايد:
«رِجٰالٌ لاٰ تُلْهِيهِمْ تِجٰارَةٌ وَ لاٰ بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللّٰهِ وَ إِقٰامِ الصَّلاٰةِ وَ إِيتٰاءِ الزَّكٰاةِ يَخٰافُونَ يَوْماً تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَ الْأَبْصٰارُ» 1.
«مردانى كه تجارت و داد و ستد، آنان را از ياد خدا و برپاداشتن نماز و دادن زكات غافل نمىسازد و از روز رستاخيز كه دلها و ديدهها در آن روز زير و رو مىشود، مىهراسند».
آيه با گويايى خاصى از منزلت بيوتى كه انسانهاى الهى در آنجا، خدا را پيوسته تسبيح و تنزيه مىكنند خبر مىدهد. براى توضيح بيشتر بايد دو مطلب را روشن كرد:
أ. مقصود از بيوت چيست؟
به طور مسلّم مقصود از بيوت، مساجد نيست؛ بلكه مقصود، بيوت انبيا و اولياى الهى است؛ زيرا واژۀ «بيوت» جمع «بيت» به معناى منزل و مسكن است. ابن منظور در كتاب خود مىگويد: «بيت»، منزل مرد و خانه اوست 2. راغب در مفردات مىگويد: «بيت» پناهگاه انسان است.
افزون بر اين، روايت، مفسر آيه مىباشد. جلالالدين