23درخواست حاجت از پيامبر(ص) و توسل نمودن به او و خواندن او به‌هنگام نياز شرك است. همچنين خواندن و درخواست حاجت از پيامبران ديگر و اولياء و صالحان و توسل كردن به ايشان را شرك مى‌پنداشت. او گمان مى‌كرد كه هركس چيزى را به غير خدا نسبت دهد، حتى اگر نسبت مجازى و غير حقيقى باشد، مشرك خواهد بود. مثلاً اگر كسى بگويد فلان دارو براى من سودمند بوده است يا فلان دوست به‌هنگام نياز و درخواست يارى از او، به من يارى كرده است، چنين شخصى به خدا شرك ورزيده است.
او براى اثبات عقايدش به ادله‌اى تمسك مى‌جست كه آن ادله نمى‌توانند هيچ‌يك از عقايد او را اثبات كنند، او سخنانى مى‌گفت و تعبيراتى به‌كار مى‌برد كه مردم عوام را بفريبد و آنان را پيرو خود بسازد او در مورد عقايدش كتاب‌هايى نيز نوشت و توانست مردم عوام را فريب داده و آنان را با خودش همفكر كند