49هستند و سزاوار عبادتند و هركس در حقّ پيامبر صلى الله عليه و آله و جايگاه او كوتاهى كند، عصيان كرده يا كفر ورزيده است.
اما كسانى كه نهايت تعظيم و بزرگداشت را در اشكال گوناگون، نسبت به پيامبر صلى الله عليه و آله بجاى مى‌آورند و اوصاف الهى را به حضرت نسبت نمى‌دهند، حقيقت را يافته‌اند و جنبه ربوبى و نبوى را با هم جمع كرده‌اند و اين همان سخن متعادل و بدون افراط و تفريط است.
واسطۀ شرك‌آميز
بسيارى از مردم در فهم معنى حقيقى واسطه، در خطا هستند و به گزاف بر هر واسطه‌اى اطلاق شرك مى‌كنند و معتقدند كه كمك گرفتن از هر واسطه‌اى و به هر صورتى كه باشد شرك به خداست و كسى كه چنين كند مانند مشركين است كه مى‌گفتند: «مٰا نَعْبُدُهُمْ إِلاّٰ لِيُقَرِّبُونٰا إِلَى اللّٰهِ زُلْفىٰ»؛ 1 چنين سخنى مردود است و استناد به آيۀ فوق، در اين امر جايگاهى ندارد؛ چراكه آيه، صراحتاً عبادت بت‌ها و خدا قراردادن آنها را توسط مشركين مورد سرزنش قرار مى‌دهد و اين‌كه مشركين در ربوبيت بت‌ها را شريك خداوند قرارداده و مى‌گويند عبادت بت‌ها موجب نزديك به‌خداست؛ بنابراين علت كفر و شرك آنها به‌خاطر عبادت