266
سنن ترمذى ، ج 3، ص 456).
ابن حبان و احمد و ديگران از زربن حبيش روايت كرده‌اند كه گفته است: «اُبَى بن كعب را ديدم و به او گفتم: ابن مسعود، سوره‌هاى فلق و ناس را از قرآنها مى‌زدايد و مى‌گويد: اين دو سوره از قرآن نيستند، آنچه را از قرآن نيست در قرآن ننهيد. ابى گفت: اين سخن به پيامبر خدا صلى الله عليه و آله گفته شد و او به ما فرمود: ما نيز همين را مى‌گوييم» (صحيح ابن حبان ، ج 10، ص 274؛ مسند احمد ، ج 5، ص 129).
ابن كثير مى‌گويد: «ميان بسيارى از قاريان و فقها مشهور است كه ابن مسعود در قرآن خود دو سورۀ ناس و فلق را نمى‌نوشت. شايد او اين دو سوره را از پيامبر صلى الله عليه و آله نشنيده باشد و نزد او تواتر نيافته باشد» (تفسير القرآن العظيم ، ج 4، ص 572).
بخارى و جز او آورده‌اند كه عمر بن خطاب گفته است: «اگر مردم نمى‌گفتند عمر به كتاب خدا افزوده آيۀ رجم را با دست خود مى‌نوشتم» (صحيح بخارى ، ج 4، ص 2241).
حاكم به نقل از حذيفه (رضى‌اللّٰه عنه) حديثى را مى‌آورَد كه آن را صحيح مى‌داند و ذهبى نيز با او همسوست. وى مى‌گويد: «آنچه شما (اكنون) مى‌خوانيد يك چهارم آن، يعنى (سوره) برائت است، و شما آن را سورۀ توبه مى‌خوانيد، ولى در حقيقت، سورۀ عذاب است» (المستدرك ، ج 2، ص 331).
ابن كثير پس از آنكه يادآور مى‌شود سورۀ احزاب به اندازۀ سورۀ بقره بوده است مى‌گويد: «اين اسنادى حسن است و اقتضاى آن را دارد كه در اين سوره قرآن (آياتى ديگر) بوده ولى لفظ و حكم آن نسخ شده