122پس از آنكه خداوند سبحان ذكر فرمود كه مَهر نكاحِ متعه واجب است بيان مى‌فرمايد كسى كه به دليل تنگدستى نمى‌تواند زنى را نكاح دائم يا متعه كند و مهر و نفقۀ او را بپردازد كنيزى از ميان كنيزكان مؤمن را به زنى برگزيند، زيرا مَهر كنيز كمتر از مَهر زن آزاد است و معمولاً هزينه‌اى كمتر از زن آزاد دارد.
از اينجا روشن مى‌شود كه آيه دلالت بر آن دارد كه نكاح كنيزان براى كسى است كه نمى‌تواند زن آزادى به نكاح دائم يا متعۀ خود درآورَد و مَهرى ندارد كه بديشان بپردازد، پس اگر چنين كسى نتوانست كنيزى را به نكاح درآورَد بايد شكيب ورزد تا خداى او را به نكاح زنانى ديگر توفيق دهد.
نويسنده پنداشته است شمارى از احاديث بر حرمت متعه دلالت دارد، همچون اين فرمودۀ امام صادق عليه السلام به عبداللّه بن سنان، در پاسخ به پرسش وى پيرامون متعه: «خود را با متعه آلوده مكن» (بحارالانوار، ج 100، ص 318).
پاسخ او اين است كه متعه، مايۀ آلودگى مردى است كه بدكاره‌ها و روسپيها را متعه مى‌كند، در حالى كه اگر با زنان پرده‌نشين و پاك پيوند متعه بندد موجب آلودگىِ او نمى‌گردد.
شايد در روزگار امام صادق عليه السلام ، در مدينه، تنها زنان تبهكار به متعه رو مى‌آورده‌اند و به همين سبب براى انجام دهندۀ آن كارى آلوده كننده شمرده مى‌شده است. احمد بن محمّد بن عيسٰى اشعرى در كتاب نوادر خود، صفحۀ 87 از هشام بن حكم آورده كه وى از امام صادق عليه السلام