28و گرنه مانند كفار حربى حلال و مباح بود.
جنگهايى كه وهابيان در نجد و خارج آن؛ مانند يمن، حجاز، اطراف سوريه و عراق مى‌كردند، بر همين پايه بود. هر شهرى كه با جنگ و غلبه بر آن دست مى‌يافتند بر ايشان حلال بود. اگر مى‌توانستند آن را جزو متصرفات و املاك خود قرار مى‌دادند و الاّ به غنايمى كه به دست آورده بودند اكتفا مى‌كردند. 1كسانى كه با عقايد او موافقت مى‌كردند و دعوت او را مى‌پذيرفتند، بايد با او بيعت نمايند و اگر كسانى به مقابله برخيزند بايد كشته شوند و اموالشان تقسيم گردد. طبق اين رويه؛ مثلاً از اهالى يك قريه به نام «فصول» در شهر أحسا سيصد مرد را به قتل رسانيدند و اموالشان را به غارت بردند. 2محمد بن عبدالوهاب در سال 1206 درگذشت 3 پس از وى پيروانش نيز به روش او ادامه دادند؛ مثلاً در سال 1216 امير سعود وهابى، سپاهى مركب از بيست هزار مرد جنگى تجهيز كرد و به شهر كربلا حمله برد. كربلا در اين ايام در نهايت شهرت و عظمت بود و زائران ايرانى و تُرك و عرب بدان روى مى‌آوردند. سعود پس از محاصرۀ شهر، سرانجام وارد آن گرديد و كشتار سختى از مدافعان و ساكنان آن نمود.
سپاه وهابى در كربلا آن چنان رسوايى به بار آورد، كه در وصف نمى‌گنجد. پنج هزار تن يا بيشتر (تا بيست هزار هم نوشته‌اند) را به قتل