1) . آية اللّٰه بهجت: اظهر مقيّد بودن دروغ گفتن و دشنام دادن و مفاخرت است به آن‌كه بر غير محرم حرام‌باشند. (مناسك شيخ، ص22).

2) . آية اللّٰه تبريزى: فخر كردن بر ديگران، اگر براى اثبات فضيلت و برترى براى خود باشد كه توهين ديگرى را در برداشته باشد، اين عمل فى نفسه حرام است. آية اللّٰه خويى و آية اللّٰه سيستانى: فخر كردن اگر مستلزم اهانت و تحقير مؤمن باشد هميشه حرام است و در حال احرام حرمتش مؤكّد است و اگر چنين نباشد اشكالى ندارد حتى در حال احرام. آية اللّٰه فاضل: خواه موجب نقص ديگران باشد و يا نباشد. آية اللّٰه مكارم: بنابر احتياط واجب فخر فروشى نيز از فسوق است.

3) . آيات عظام: تبريزى، فاضل، گلپايگانى: در مرادف احتياط شود.

4) آية اللّٰه فاضل و آية اللّٰه خويى: كلمه لا و بلىٰ دخالت در مطلب دارد. آية اللّٰه گلپايگانى: بنابر احتياط لازم، گفتن كلمۀ «آرى واللّٰه» و «بله واللّٰه» و «نه واللّٰه» ملحق به آن است.

5) . آية اللّٰه خويى: بنابر احتياط واجب لفظ مرادف « اللّٰه » به هر زبانى كه باشد ملحق به جدال است. آية اللّٰه بهجت: اگر قسم به لفظ جلاله نباشد اظهر عدم الحاق است و اگر به لفظ جلاله باشد ظاهر تحقّق حرام به مجرّد آن است. (مناسك شيخ، ص22). آية اللّٰه فاضل: ظاهراً لفظ «اللّٰه» بدون «لا» و «بلى» جدال محرّم نيست و مرادف «اللّٰه» نيز به هر زبانى كه باشد جدال محرّم نمى‌باشد. آية اللّٰه خامنه‌اى: احتياط واجب آن است كه از قسم خوردن به نام‌هايى كه ترجمۀ واژۀ اللّٰه به زبان‌هاى ديگر است - مانند كلمۀ خدا در زبان فارسى - اجتناب كند، همچنين بنابر احتياط واجب، بايد از قسم خوردن به نام‌هاى خداوند مانند رحمن، رحيم، قادر، متعال و... در حال منازعه خوددارى نمايد.