128مشعر الحرام در حجّ تمتّع ازين وقت تا طلوع آفتاب از براى آن كه واجب است تقرّب به خدا و بحمد الهى و صلوات بر حضرت رسالت پناه صلّى اللّٰه عليه و آله و دعا كردن اشتغال نمايد.
و از جملۀ دعاها اين دعا بخواند:
اللّٰهمّ ربّ المشعر الحرام فكّ رقبتي من النّار و أوسع عليّ من رزقك الحلال الطّيّب و ادرأ عنّي شرّ فسقة الإنس و الجنّ و العرب و العجم، اللّٰهمّ أنت خير مطلوب إليه و خير مدعوّ و خير مسئول و بكلّ وافدة جائزة فاجعل جائزتي في موطني هذا أن تقيل عثرتي و تقبّل معذرتي و أن تجاوز عن خطيئتي ثمّ اجعل التّقوى من الدّنيا زادي.
نهم آن كه چون آفتاب برآيد به جانب منى رود و جايز است زنان را و شخصى را كه ضرورتى داشته باشد آن كه قبل از طلوع فجر از مشعر الحرام به جانب منى رود
فصل سيّم در بيان رفتن به جانب منى
از مشعر الحرام و بيان افعال ثلاثه مناسك منى
كه روز عيد قربان در منى واجب است كه بعمل آورد چون از مشعر الحرام متوجّه منى شود و در راه به موضعى رسد كه آن را وادى محسّر گويند.
سنّت است كه در آن موضع موازى صد كام تند رود و اين دعا بخواند:
اللّٰهمّ سلّم عهدي و اقبل توبتي و أجب دعوتي و اخلفني في من تركت بعدي.
و چون بمنى رسد واجب است كه افعال ثلاثه مناسك منى را در روز عيد قربان بترتيب به جا بياورد
فعل اوّل رمى جمرۀ عقبه
است يعنى زدن ميلى كه آن را جمرۀ عقبه گويند به هفت سنگ ريزه و در رمى جمرۀ عقبه هشت امر واجب است و دوازده امر سنّت.
امّا هشت امر واجب:
اوّل نيّت كردن به اين طريق كه اين ميل را مى‌زنم به هفت سنگ ريزه در حجّ اسلام حجّ تمتّع از براى آن كه واجب است تقرّب به خدا.
دوّم نيّت را مقارن شروع در رمى كردن.
سيم استدامت حكمى يعنى مدام بر حكم نيّت بودن تا آخر رمى.
چهارم هفت سنگ ريزه را يك يك انداختن پس اگر هفت را به يك دفعه اندازد يكى از آنها حسابست و باقى محسوب نيست.
پنجم هر يك از هفت سنگ ريزه را بآن ميل رسانيدن.
ششم مجموع هفت سنگ ريزه را از زمين حرم برچيده باشد.
هفتم آن كه همۀ آن سنك‌ريزه‌ها بكر باشد يعنى به هيچ يك از آنها رمى نشده باشد.
هشتم آن كه رمى بعد از طلوع آفتاب روز عيد قربان باشد.
و امّا آن دوازده امر سنّت كه در رمى جمرۀ عقبه معتبر است:
اوّل آن كه در وقت رمى وضو داشته باشد.
دوّم آن كه پياده باشد نه سواره.
سيّم آن كه در وقتى كه هفت سنگ ريزه را در دست داشته باشد و خواهد كه به ميل بزند اين دعا بخواند.
اللّٰهمّ هؤلاء حصياتي فاحصهنّ لي و ارفعهنّ في عملي.
چهارم آن كه در وقت انداختن هر يك از آن سنگ ريزه‌ها