164- از اين جهت كه قريش در ايام منا، كه محرم بودند از در خانه وارد نمى‌شدند، بلكه از ديوار به خانه فرود مى‌آمدند و در اين ايام از غذاهاى سرخ‌كردنى با روغن يا كشك استفاده نمى‌كردند.
آنگاه به نقل از «ابوالهِيْثَم» اضافه مى‌كند كه حمس ساكنان حرم بودند كه در موسم حج به عرفات نمى‌رفتند و فقط در مزدلفه (مشعر) وقوف مى‌كردند و مى‌گفتند: «ما اهلُ اللَّه هستيم و نبايد از خانه خارج شويم».
سپس گروه‌هايى كه اهل حرم نبودند ولى در اينگونه اعمال به قريش ملحق شده بودند و از آن جمله «بنى عامِر» را نام مى‌برد؛ زيرا بنى‌عامر مادرشان «مجد» دختر «تَيْم بن مُرَّه» از قريش بوده است.
«خُزاعه» نيز جزو حمس بودند؛ زيرا پيشتر در حرم سكنى داشتند و بعدها از آنجا به يمن مهاجرت كرده بودند. 1
در «تاريخ اسلام» دكتر فيّاض (ص 61 و 62 چاپ سوم) آمده: در عصر عبدالمطلب طايفه قريش، در نتيجه بازرگانى، متموّل شده و در مكه نفوذ كامل پيدا كرده بودند و حادثه اصحاب فيل نيز بر حشمتشان افزوده بود.
آنان مى‌گفتند كه ما اولاد ابراهيم و اهل حرم و حرمت و واليان خانه و ساكن مكه هستيم، هيچ يك از عرب حق و منزلت ما را ندارد. در مراسم حج امتيازاتى براى خود و منسوبان خود نسبت به ديگر حاجى‌ها قائل شده بودند. استفاده كنندگان از اين امتيازات را حمس مى‌ناميدند. از جمله اين امتيازات يكى تَرك وقوف و افاضه عرفات بود كه مى‌گفتند ما اهل حرم نبايد غير حرم را محترم بداريم. ديگر اين كه اهل حمس در حال احرام اجازه كشك ساختن و غذا با روغن پختن را ندارند.
همچنين در چادر پشمى نبايد داخل شوند و سايبان جز از چرم نداشته باشند.
قانون كرده بودند كه هيچ حاجى حق خوردن غذايى كه از خارج حرم آمده باشد