150
الشهيد(ع)، ابوالحسين، احد ائمه الزيديّة...». 1
بر اين اساس، بى‌ترديد، وى از ائمه زيديه بوده است. البته به اين معنا نيست كه خود يحيى، اين عقيده و مذهب را داشته است؛ زيرا زيدى‌ها، هر سيدى را كه قيام كند، با برخى شرايط ديگر، جزو ائمه خود مى‌دانند.
تاريخ و محل قيام
مشعل جاودانى كه زيد(ع) به دست پويندگان راه حق و علويان داده بود، خاموش شدنى نبود و اگر در نقطه‌اى از سرزمين اسلامى، خاموش مى‌شد، به سرعت در نقطه‌اى ديگر، زبانه مى‌كشيد و بر اندام جنايتكاران، لرزه مى‌افكند.
اين بار يكى از فرزندزادگان زيد(ع)، پرچم قيام عيله ستم را به دوش كشيد و سرزمين عراق، قيام مردى از دودمان آل محمد(ص)، به نام يحيى بن عمر را به خود ديد. مورخان اسلامى، محل قيام تاريخى يحيى را در كوفه و در منطقه‌اى، به نام شاهى، ثبت كرده‌اند. 2 ولى درباره تاريخ قيام وى، اختلاف است؛ برخى قيام يحيى را در زمان متوكل عباسى و در سال 235ه .ق، 3 و برخى در زمان مستعين و در سال 250ه .ق، دانسته‌اند. 4 ولى مسلّم اين است كه قيام يحيى، دو مرحله داشته است: نخست در سال 235ه .ق، در خراسان كه در اين دوره، يحيى دستگير و روانه زندان شد و پس از آزادى، در بغداد سكونت كرد؛ تا اينكه در سال 249 يا 250ه .ق، در كوفه قيام كرد و به شهادت رسيد.