38براى تكفير، تفسيق و گمراه خواندن مخالفان. همچنين زمينه دشمنى سياسى و اجتماعى را نيز در پى دارد. ¹

د) جرح و تعديل راويان: بارزترين تأثير اين روش، تضعيف راويان و عالمان است؛ تضعيف افراد ثقه شيعه، به‌ويژه راويان فضايل على(ع)، تضعيف ساير مخالفان از علماى مرجئه، قدريه و معتزله، تضعيف قائلان به خلق قرآن، تضعيف كسانى كه كوچك‌ترين مخالفتى از جانب آنان احساس شود؛ تا جايى‌كه بعضى، بخارى، مسلم، كرابيسى و ابوحنيفه را نيز تضعيف كرده‌اند. ²

ه) چشم پوشى از خطاى خودى: اگر از ما بپرسند كه آيا بسيارى از اشكالاتى كه به مخالفان مى‌گيريد در خود شما هم هست، انكار مى‌كنيم؛ زيرا ما بسيارى از عيوب و اشكالات و خرافات موجود در كتب خود را پوشيده نگه مى‌داريم و مى‌ترسيم كه معارضان و مخالفان بر ما خرده بگيرند. در همان حال، بر خطاهاى مخالفان خود از علماى مسلمانان، چه از متقدمان مانند غزالى، اشعرى، بيهقى و چه متأخران مانند قرضاوى، طنطاوى و زرقاوى، تمركز مى‌كنيم. ³

و) نهادينه كردن تفرقه‌گرايى: اصحاب عقايد، تفرقه و كراهت بين مسلمانان را شرعى مى‌سازند و در اين اعتقاد، هيچ مستند