15

مقدمه

اهل‌بيت عصمت و طهارت(عليهم السلام) كه بندگان خاص خداوندند، در نظام آفرينش، جايگاه ويژه‌اى دارند. آن بزرگواران، با برخوردارى از مناصبى از قبيل ولايت تكوينى و تشريعى، وساطت در فيض الهى و مرجعيت علمى، محل رجوع و تمسك همه بندگان و بلكه همه مخلوقات‌اند و اصولاً ورود به درگاه خداوند، تنها از مسير اهل‌بيت(عليهم السلام) ميسر است؛ چنان‌كه در زيارت جامعه كبيره مى‌خوانيم: «مَنِ اعْتَصَمَ بِكُمْ فَقَدِ اعْتَصَمَ بِاللهِ ... مَنْ أَتَاكُمْ نَجَا وَ مَنْ لَمْ يَأْتِكُمْ هَلَك». ¹

ازاين‌رو خداوند، دوستى با آنان را از واجبات شمرده و آن را مزد رسالت پيامبر اكرم(ص) به حساب مى‌آورد و مى‌فرمايد: (قُلْ لاٰ أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبىٰ) ².

همان‌طور كه گفتيم يكى از ويژگى‌هاى اهل‌بيت(عليهم السلام)، مرجعيت علمى ايشان است. آن بزرگواران با اتصال به علم بى‌پايان خداوند، مى‌توانند جويندگان دانش و معرفت را سيراب سازند و مسير صحيح بندگى را به همگان بنمايانند. امام صادق(ع) درباره آيه (وَ مٰا يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلاَّ اللّٰهُ وَ الرّٰاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ) ³فرمودند:

«نَحْنُ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ وَ نَحْنُ