پيام حضرت آيت‌الله العظمى جوادى آملى به حجاج بيت الله الحرام (1389ه .ش، 1431ه .ق)

1) . حمد و سپاس و شكر بى‌حد و قياس حضرت پروردگار را سزاست. اما حمد و ثنا، مترّتب است بر مطالعه كمال و مشاهده جمال؛ و سرمايه كمال هر كاملى، اثرى از آثار كمال حق است و آرايه جمال هر جميلى، پرتوى از انوار جمال مطلق است. لاجرم جميع محامد بدان ذات كه مستجمع جميع كمالات است، راجع تواند بود. حمد را اقسامى است: حمد «قولى»، «فعلى» و «حالى» كه به حكم تخلّق به اخلاق حضرت بارى‌تعالى، سزاوار اوست: الف) «حمد قولى» ثناى لسانى است بدانچه كه حق سبحانه و تعالى، بر زبان انبياء خود را بدان، محمدت فرمود. ب) «حمد فعلى» اتيان اعمال بدنى است از طاعات و عبادات و خيرات و مبرّات از براى ابتغاى وجه احد قديم و توجه بدان جناب كريم، نه از براى طلب حظوظ نفس و مرضات او. ج) «حمد حالى» كه آن به حسب قلب و روح است كه عبارت است از اتصاف به كمالات علميّه و عمليّه و تخلقّ به اخلاق الهيه. (شرح فصوص، خوارزمى، صص54 و 55)