17مى‌دهد تا نتيجه اين پژوهش به نفى يا اثبات يك مطلب منجر گردد. از اين گذشته، چنين كارى يك عمل نيك و يك خدمت درخور تحسين است كه دانشمندان و طالبان حقيقت و دوستداران اهل بيت عصمت و طهارت(عليهم السلام)، آن را مى‌ستايند.
من همواره ترديد داشتم كه به اين بحث كامل و مهم بپردازم يا خير. قلبم راضى نبود تا درباره موضوعى غير از آن تلاش كنم. از سوى ديگر در زمينه نويسندگى مبتدى بودم و به اصول پژوهش و نقد نيز درست تسلط نداشتم. در هنر چينش جملات و ايجاد هماهنگى بين كلمات در زبان عربى تبحر كمى داشتم و دانشم در اين زمينه‌ها كم‌اهميت بود. همواره به موانعى كه بر سر اين راه مهم وجود داشت مى‌انديشيدم و مسئله‌اى كه مرا از پرداختن به اين موضوع مهم دور مى‌كرد، انباشته شدن مشغله‌ها و كمبود منابع مورد نياز براى تحقيق در كشورم بود.
گروهى از شخصيت‌هاى سرشناس، مؤمن و محترم، از ايده من براى تأليف اين كتاب آگاهى پيدا كردند و به سبب حسن‌ظنشان به بنده، پيوسته اصرار مى‌كردند تا اين شكاف موجود در تاريخ عقيله حورا و سيره وى را پر كنم. سرانجام دست تقدير، مرا براى تكميل تحصيلات علوم دينى رهسپار نجف كرد. در اين هنگام اين ايده دوباره در ذهنم جرقه زد و شرايط پيش آمده، نويد تحقق اين آرزو را به من داد و با خود انديشيدم كه اين سفر مبارك، بهترين ياور من در انجام اين كار خواهد بود.
خيلى خوشحال بودم؛ چرا كه نجف را با آن جايگاه رفيعش در سرزمين‌هاى اسلامى مى‌شناختم. آن شهر منبع فرهنگ اسلامى و مدرس‌هاى بزرگ و مركز شيران عرصه علم و ادب بود. اين شهر كتابخانه‌هاى ارزشمندى را در خود جاى مى‌داد كه مشتمل بر ميليون‌ها كتاب و آثار ارزشمند بود. نجف از بهترين اماكنى بود كه پژوهش در آنجا با شكوفايى بسيارى به بار مى‌نشست؛ ازاين‌رو دست به كار شدم و درباره اين موضوع به تحقيق و بررسى در كتاب‌هاى تاريخى و سيره پرداختم.