150امام صادق(ع) فرمود:
«إِنَّ الله عَزَّ ذِكْرُهُ أَذِنَ فِي هَلَاكِ بَنِي أُمَيَّةَ بَعْدَ إِحْرَاقِهِمْ زَيْداً بِسَبْعَةِ أَيَّام» 1؛ «خداوند عزوجل بعد از سوزاندن بدن زيد توسط بنى‌اميه، اذن به هلاكت آنان داد».
آرامگاه ميثم تَمّار
ميثم تمار يكى از اصحاب خاص حضرت على(ع) بود كه در روز بيستم ذى‌حجه سال 60 ه.ق توسط ابن‌زياد به شهادت رسيد. مرقد او در فاصله سيصد مترى مسجد كوفه و در مسير جاده كوفه به نجف قرار دارد. ساختمان فعلى مرقد به‌تازگى بازسازى شده است و بر روى قبر، صندوقى چوبى و پنجره‌اى نصب شده است. بر بالاى حرم، گنبدى بلند قرار دارد كه كاشى‌كارى شده است و در اطراف آن رواق وسيعى وجود دارد و در سمت ضريح، ايوان بزرگى است كه سيمان‌كارى شده و در وسط صحن وسيعى قرار گرفته است. (تصوير شماره 13)
عبيدالله‌بن‌زياد پس از به شهادت رساندن مسلم و هانى‌بن‌عروه، ميثم تمار و مختار را دستگير نموده و به زندان انداخت. اما چندى نگذشت كه بستگان همسر مختار شفاعت او را در نزد يزيد كردند و يزيد پيكى را به نزد ابن‌زياد فرستاد تا مختار را آزاد كنند و در همان نامه از ابن‌زياد خواسته شده بود كه ميثم را به دار آويزند. ابن‌زياد نيز دستور داد او را بر چوبه دارى كه نزد خانه عمروبن‌حريث برپا شده بود ببندند؛ اما با اين حال ميثم همچنان به ذكر فضايل على(ع) گويا بود و مردم گرداگرد او جمع مى‌شدند. چون اين خبر را به ابن‌زياد دادند، دستور داد كه بر دهان او لجام ببندند و او اولين كس در اسلام است كه بر دهانش لجام بسته شد؛ چون سه روز از اين واقعه گذشت، به او نيزه‌اى زدند و او تكبيرى گفت و به شهادت رسيد.