24 عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ عَمارٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِاللهِ(ع) عَنْ يَوْمِ الْحَج الْأَكْبَرِ فَقَالَ هُوَ يَوْمُ النحْرِ وَ الْأَصْغَرُ الْعُمْرَةُ. ¹

معاوية بن‌عمار مى‌گويد: از امام صادق(ع) در مورد روز حج اكبر سؤال كردم. حضرت در جواب فرمودند: «آن روز، روز قربانى است و حج اصغر عمره است».

ركن

اين واژه به تصريح اهل لغت به صورت ركِنَ يركَنُ و ركَنَ يركُنُ به كار مى‌رود. مصدر اين فعل، ركَن و ركون، به معناى ميل و اطمينان پيدا كردن، است. ² ابن فارس ريشه اين لغت را قوت دانسته و ركن الشيء را جانب قوى‌تر يك چيز برشمرده است. ³ به طور كلى مى‌توان گفت: ركن، بخشى از يك شيء است كه با تكيه بر آن، آرام و قرار حاصل مى‌شود و از اين‌رو براى قوت نيز مورد استفاده و استعاره قرار مى‌گيرد. ⁴ پس قوت، عزت و قدرت، آثار سكون و اطمينان است. ⁵

اين واژه با حفظ معناى لغوى خود، به سه اصطلاح در فقه كاربرد دارد. اصطلاح اول در مسائل مربوط به نماز است. ركن در اين اصطلاح اين‌گونه تعريف شده است:

والركن في مصطلح الفقهاء يطلق على الجزء الأصيل القويم من كل عمل، و