53
جواب مفصل براى روايت اول: اين روايت يا بر عملكرد يهود و نصارى حمل مى‌شود كه عيسى و عزير(عليهما السلام) را خدا مى‌دانند يا بر معنايى دلالت مى‌كند كه برخى از شارحان حديث ذكر كرده‌اند و آن معنا اين است كه لعن بر نمازگزارى كه روى قبرها نماز مى‌خواند و كسى كه بر روى آنها مى‌ايستد، به سبب اهانت و هتك حرمتى است كه به صاحب قبر صورت مى‌گيرد.
ساختمان قبر پيامبر(ص) در صدر اسلام
پاسخ به روايت دوم: سخن راوى در روايت دوم كه نظر خود اوست، نه از روايت‌هاى نقل شده، اشتباه است؛ زيرا محل قبر شريف پيامبر(ص) از ابتداى دفن پيكر مطهر ايشان آشكار بود. چراكه پيامبر(ص) در اتاق مشترك ميان خانه خود و حضرت فاطمه(عليها السلام) دفن شد. اين همان جايى بود كه ايشان قبض روح شد و محل دفن ايشان در محل كنونى، با تدبير اميرالمؤمنين(ع) و در ظاهر به وصيت پيامبر(ص) انجام گرفت. در نتيجه محل قبر شريف پيامبر(ص) براى تمام مسلمانان سده اول مشخص بود.
اين اتاق داراى بنايى بلند بود كه ديوارهاى آن بر قبر شريف پيامبر(ص) مانند ضريح و شبكه‌ها احاطه داشت.
در نتيجه، دفن پيكر مطهر پيامبر(ص) درون اتاق از ابتداى امر، ويژگى خاص قبر شريف ايشان است كه بعدها با احداث بنايى استوار پيرامون آن و آشكار ساختن قبر شريف ايشان، محلى براى عبادت قرار گرفت. خداوند در مورد محل عبادت و پرستش قرار دادن اين خانه در آيه 36 سوره نور مى‌فرمايد: (فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللّٰهُ أَنْ تُرْفَعَ) ؛ «در خانه‌هايى كه خداوند اذن فرموده، ديوارهاى آن بالا رود».
پيامبر(ص) نيز فرمود: «ميان منبر و قبر من باغى از باغ‌هاى بهشت است». 1