11آنان تبرك مى‌جستند و انتظار رحمت و خير فراوان از خداوند متعال از طريق اين وسائل داشتند، تمام ديدگان به درگاه الهى دوخته شده و آثار انبيا را وسيله‌هايى براى نزول رحمت از جانب خدا مى‌شمردند و گاهى از مجارى غير طبيعى به‌دست مى‌آيد. بشر اسباب طبيعى را شناخته و به دنبال آن مى‌رود، ولى اسباب غيرطبيعى را كمتر شناخته و در نتيجه از آن كمتر بهره گرفته است و تنها آگاهان به آن تمسك مى‌جسته‌اند.
ديار بكرى در «تاريخ الخميس» رويدادى را نقل مى‌كند كه حاكى از آن است كه پيروان حضرت مسيح به آثار بازمانده از وى تبرك مى‌جستند. او مى‌نويسد:
در دوران خلافت «المتقي بالله ابواسحاق ابراهيم المقتدر»، پادشاه روم نامه‌اى به او نوشت و گفت: در ميان شما دستمالى هست كه حضرت مسيح آن را به صورت خود ماليده است. اگر اين دستمال را براى من بفرستيد، ده هزار اسير مسلمان را آزاد مى‌كنم. خليفه با فقيهان مشورت كرد، همگى گفتند: هر چه زودتر بفرستيد تا اسيران آزاد شوند. 1
اين رويداد به روشنى ثابت مى‌كند كه تبرك به آثار پيامبران، يك سنّت دينى بوده و پيروان شرايع پيشين به آن اعتقاد راسخ داشته‌اند.
مشروعيت تبرك در قرآن مجيد
«تبرك» به معنى اصطلاحى مورد اتفاق همۀ مسلمانان است، و هيچ عالم برجسته‌اى آن را مكروه و حرام نشمرده است، زيرا چنان‌كه خواهد آمد، ياران پيامبر در حال حيات او، از آب وضو و ديگر امور وابسته به آن