24قدرت او، افزون بر مناطق ياد شده، به شاپور خواست، بروجرد، مناطقى از اهواز و گاه نيز قَرْميسين (كرمانشاه) و حُلْوان و شَهْرَزور در كردستان عراق مى‌رسيد. پس از انجام برخى كارها و كسب خوشنامى در امور حج و حرمين، القادر عباسى، در سال 388 ه . ق به او لقب ناصرالدين والدوله اعطا كرد. ¹

در سال 367ه .ق، جانبدارى بدر بن حسنويه از فخرالدوله بويهى (حاكم همدان، اصفهان و رى)، شرف‌الدوله ابوالفوارس، پسر و جانشين عضدالدوله بويهى را خشمگين ساخت و سپاهى به فرماندهى قراتكين جَهِشيارى را به نبرد بدر فرستاد. نخست بدر شكست خورد؛ اما در يك حمله بى‌باكانه و برق‌آسا از سوى بدر و گزيده‌اى از يارانش، سپاه قراتكين را از هم گسست و او را به بغداد گريزاند؛ بدين‌ترتيب، قلمرو بدر بن حسنويه در جبال گسترش يافت. در 377 ه .ق در نبردى ديگر با سپاه شرف‌الدوله، بدر بن حسنويه پيروز شد و حكومتش بر عراق غربى گسترش يافت. ² به سال 397 بدر بن حسنويه به حمايت از ابوجعفر حجاج، سپاهى گران فرستاد كه بغداد را محاصره كردند. ³ در سال 400ه .ق، ميان بدر و فرزندش، هلال، جنگى رخ داد ⁴كه سبب آن را دورى هلال از پدر و توجه بدر به ديگر فرزندش دانسته‌اند. ⁵ به سال 405 بدر بن حسنويه، به حسين بن مسعود كردى يورش برد و او را در قلعه‌اش محاصره كرد. اما با فرارسيدن