15سوگند به جان خودم كه مادرش، فرزند جعفر طيار، هنگامى كه او را در شكم داشت، خصال و بوى خوشى داشت كه ناخوش نداشت در آنجا باشد.
راستى كه مادرش با چهره او چهره روزگار را، روشن و اسلام را به وجود او خشنود كرد و فرزند او خشم خود را فرو برنده بود.
هيچ زن هاشمى مانند او نزاييد و هيچ دستى، مانند او را پرستارى نكرد تا از شير باز گرفته شد.
دايى‌هاى يحيى
«عبدالله بن حسين بن عبدالله بن اسماعيل بن عبدالله بن جعفر طيار(ع)»، تنها دايى يحيى بن عمر بن يحيى است. وى شاعرى توانا بود و با عنوان «كلب الجنه» از او ياد مى‌شود و نسلش در بغداد سكونت داشت. 1
ابوالحسن عمرى نسابه مى‌نويسد:
اسماعيل بن عبدالله، از زهاد عصر خود بود و تداوم نسل او از يك زن صوفى است كه مادرش دختر نبطيه بود و پدرش «حسين بن عبدالوهاب بن على بن حسين ابن محمد بن عبدالله مذكور» نام داشت و با مرگش نسل طيار از اسماعيل در عراق منقرض شد. 2