63برافراشته امامت، بر بلنداى ركن يمانى، به چشم دل تماشا كنند و با ياد و نام على(ع)، درهاى بارگاه علوّ و عظمت بارى تعالى را به سوى خويش گشوده ببينند.
شور و حال شيفتگان امامت كه براى ابراز ارادتشان به محضر امام خود در برابر ركن يمانى، زيباترين صحنه‌هاى عاشقانه را مى‌آفرينند، غبار حسرت نرسيدن به ركن را از دلم مى‌زدايد و اميدى شيرين را به جاى آن در دلم مى‌نشاند.
با ياد كلام وزين و ارزشمند حضرت كه فرمودند:
«وَ الح-َجَّ تَقويةً لِلدِّينِ» 1؛ «خداوند حج را مايه تقويت دين قرار داده»، گل‌هاى تازه شوقى لطيف بر شاخسار ايمانم مى‌شكفد و با حالى بسيار خوش، همراه شيفتگان على(ع) پيش مى‌روم؛ در حالى كه مى‌دانم، شور و عشقى كه در اطراف خانه موج مى‌زند، دستم را از رسيدن به حجرالاسود هم كوتاه مى‌كند و ناچارم دست دلم را از دور، براى بيعت با پروردگارم دراز كنم؛ با اين اميد كه اگر عمرى باشد و خدا بخواهد، در خلوت عمره‌اى عاشقانه، با «استلام حَجَر» كه در طواف تمتع مستحب مؤكد است، اين محروميت ظاهرى را جبران كنم.
آخرين دور طواف زيارت را كه تمام مى‌كنم، براى به جا آوردن نماز طواف، پشت مقام ابراهيم(ع) قامت مى‌بندم. درست روبه‌روى در خانه، آن‌قدر نزديك كه وقتى سر به سجده مى‌گذارم، سايه لطفش را به‌خوبى