43از عبدالله بن قدامه حنبلى، بيان كرديم:
آنچه مهم است اين است كه شما شفاعت و توسل به ميت را جايز نمى‌دانيد و آن را شرك مى‌دانيد، در حالى كه پيامبر(ص) شفاعت و توسل به ميت را جايز دانسته و به دخترش ياد داده است؛ آنجا كه مى‌فرمايد:
اللهم انك قلت و قولك الحق (و لو انهم إذ ظلموا انفسهم جاءوك فاستغفروا الله واستغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما) و قد اتيتك مستغفرا من ذنوبي، مستشفعا بك إلى ربي فاسئلك يا رب أن توجب لي المغفرة كما أوجبتها لمن أتاه في حياته اللهم اجعله أول الشافعين وأنجح السائلين واكرم الآخرين والاولين برحمتك يا أرحم الراحمين. 1
الهى! تو خود فرموده‌اى و گفتارت كاملاً حق است. اگر اين مخالفان، هنگامى كه به خود ستم مى‌كردند [و فرمان‌هاى خدا را زير پا مى‌گذاشتند]، به نزد تو مى‌آمدند و از خدا طلب آمرزش مى‌كردند و پيامبر نيز براى آنها استغفار مى‌كرد، بى‌شك، خدا را توبه‌پذير و مهربان مى‌يافتند. من [اى رسول خدا] از گناهانم استغفاركنان به حضورت آمده‌ام و حضرتت را به درگاه خدا شفيع آورده‌ام. خدايا از پيشگاهت درخواست مى‌كنم كه بخشايشت را شامل حالم كنى؛ همان‌گونه كه شامل حال آنهايى مى‌كردى كه در حال حيات پيامبرت به حضورش مى‌رسيدند. خدايا! از پيشگاهت درخواست مى‌كنم پيامبرت را اولين شافعان و كامرواترين و موفق‌ترين و عزيزترين اولين و آخرين قرار ده! به رحمت تو يا ارحم الراحمين!
دليل روايى بر جواز توسل
احاديث شريف نيز بر مشروعيت توسل دلالت مى‌كنند. انس بن مالك گفته است: وقتى فاطمه بنت اسد فوت كرد، رسول خدا(ص) وارد شد و كنار سر او نشست. سپس فرمود: «خداوند تو را بيامرزد كه پس از مرگ مادرم، در حق من مادرى كردى!». سپس