37قرآن، راه توسل را به بندگان نشان مى‌دهد،آنجا كه مى‌فرمايد:
(وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جٰاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّٰهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّٰهَ تَوّٰاباً رَحِيماً).
(نساء: 64)
و اگر اين مخالفان، هنگامى كه به خود ستم مى‌كردند [و فرمان‌هاى خدا را زير پا مى‌گذاشته]، به نزد تو مى‌آمدند و از خدا آمرزش طلب مى‌كردند و پيامبر نيز براى آنها استغفار مى‌كرد، خدا را توبه پذير و مهربان مى‌يافتند.
مگر خداوند همراه مخالفان نبود كه از خداوند بخواهند و خداوند نيز توبه آنان را بپذيرد؟ چرا خداوند توبه مخالفان را به پيامبر ارجاع مى‌دهد؟ تا آنجا كه مى‌فرمايد: (وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جٰاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّٰهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّٰهَ تَوّٰاباً رَحِيماً) (نساء: 64)
اگر حاجت خواستن، از غير خدا جايز نباشد، چرا خداوند مردم را به اين كار هدايت مى‌كند!
فاضل: اين آيه مربوط به زمان حيات پيامبر(ص) است نه پس از مرگ!
احمد: اين آيه مطلق است و به [زمان حيات] پيامبر منحصر نمى‌شود و پس از مرگ در عالم برزخ با اين دنيا تفاوتى ندارد، چنان‌كه خداوند در قرآن مى‌فرمايد:
(وَ لاٰ تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللّٰهِ أَمْوٰاتاً بَلْ أَحْيٰاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ ). (آل عمران : 169)
[اى پيامبر!] هرگز گمان مبر كسانى كه در راه خدا كشته شده‌اند، مردگانند، بلكه آنان زنده‌اند و نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند.
شهدا پيش خداوند محترم هستند يا پيامبر؟ اگر خداوند كسانى را كه در راه او شهيد شدند، زنده مى‌داند، آيا به نظر شما پيامبر(ص) را مرده مى‌داند. در حالى كه همه مسلمانان در تشهد و سلام نمازشان مى‌گويند: «السلام عليك ايها النبى و رحمة الله و بركاته» و هيچ كس نمى‌گويد: «السلام عليه و رحمة الله». اگر پيامبر را مرده فرض مى‌كرديد، بايد كلمه «عليه» به كار مى‌برديد، نه «عليك». در اين آيه خداوند حال پس از مرگ را با حال حيات يكسان مى‌داند و بندگان خاص خدا در هر دو مكان از روزى خداوند استفاده مى‌كنند.