49در مجهول ماندن اسامى آنها نقش داشته است.
با اين همه، من اين اماكن را به‌گونه‌اى وصف نموده‌ام كه با ويژگى‌هاى طبيعى‌شان همخوانى داشته باشد. اين اماكن مرتفع، شامل تپه‌هاى آهكى است كه با سنگريزه‌هاى معدنى بلورى‌شكلى كه داراى اندازه‌هاى گوناگونى مى‌باشند و جزء سنگ‌هاى قيمتى به حساب مى‌آيند و به «درّ نجف» ناميده مى‌شوند، درهم آميخته است. دكتر موسى العطيه اجزاى تشكيل‌دهنده آن را نام مى‌برد 1؛ اجزايى كه باعث مى‌شود براثر تابش نور خورشيد، همانند آتشى مى‌گردد، كه در آن دميده مى‌شود. به‌ويژه هنگام بارش باران. به همين علت نيز «ذكوات البيض» يا «اخگرهاى شعله‌ور شده مهتاب» ناميده شده است.
روزى كه آرامگاه امام على(ع) داراى ضريح گرديد، مردم در جوار آن ساكن شدند و هنگامى كه جمعيت مجاوران ضريح مطهر زياد شد، در اين تپه‌ها سكونت گزيدند. درنتيجه، به ياد شخصيت‌هايى كه در آنجا اقامت داشتند، يا قبيله‌هايى كه به آنجا مهاجرت نموده بودند، نامگذارى گرديد.
ازاين‌رو يكى از آن تپه‌ها، «شرفشاه» ناميده شد كه مردم به آن «شريشفان» مى‌گويند. اين منطقه در جنوب غربى ضريح مطهر امام على(ع) و در محله «العمارة» قرار دارد و به «سيد عزالدين ابومحمد شرفشاه» كه در جوار مرقد امام على(ع) قرار دارد، نسبت داده شده است. او يكى از مشاهير علم حديث در بارگاه امام على(ع)، در سال 573 ه .ق/ 1177م بوده است. سكونت او به‌صورت اتفاقى در خانه‌اى بود كه روى اين تپه بنا شده بود. ازاين‌رو تپه به نام او گذاشته شد؛ همان‌گونه كه شيخ محمدحسين حرزالدين در كتاب «تاريخ النجف الاشرف» به اين موضوع اشاره نموده است. 2