331- در صبح روز پنج‌شنبه، سيزدهم ربيع الآخر سال 686 ه .ق/ 1277م، شيخ فقيه، ابوالقاسم جعفر بن حسن، معروف به محقق حلّى، از بالاترين نقطه منزلش افتاد و درجا جان داد. پيكرش به ضريح اميرمؤمنان(ع) منتقل گرديد و در آرامگاه ايشان به خاك سپرده شد. كتاب «شرائع الاسلام» از كتاب‌هاى مهم اوست، كه از آن زمان تا به امروز، همواره يكى از كتاب‌هاى اساسى تحصيلى فقهى، نزد شيعه به شمار مى‌رود.
- رضى استرآبادى، مؤلف كتاب «شرح الكفاية في النحو»، در سال 686 ه .ق/ 1287 ميلادى از دنيا رفت. او تأليف كتابش را در محضر مبارك اميرمؤمنان(ع)، در نجف اشرف، در سال 683 ه .ق/ 1284م، به پايان رسانيد.
- در سال 709 ه .ق/ 1309م، سلطان محمد بن ارغون بن بغا بن هلاكو بن تولى ابن چنگيز خان مغول، معروف به «خداندا»، يعنى عبدالله، از نجف ديدن كرد. درباره علت گرويدن او به تشيع، روايتى نقل شده است كه سيد محمد امين، آن را از علامه مجلسى، در كتاب «شرح الفقيه»، روايت كرده است. او مى‌گويد:
سلطان محمد، زنش را سه بار طلاق داد. خواست به او رجوع كند، به او گفتند: حتما بايد زن او ابتدا به ازدواج شخصى ديگرى دربيايد تا براى سلطان حلال شود. يكى از وزيران سلطان به او گفت: در حلّه دانشمندى است كه بر باطل بودن اين طلاق فتوا مى‌دهد. دانشمندان درباره آن عالم گفتند: مذهب آن فقيه باطل است و او و يارانش از عقل، هيچ بهره‌اى ندارند. با اين حال، سلطان دستور داد او را احضار كنند.
درباره وارد شدن آن عالم به محضر سلطان، ارائه نظرات مذاهب گوناگون، اعتراف دانشمندان به فضل آن عالم و باطل دانستن طلاق سلطان به سبب آنكه بدون حضور شاهدان عادل، مرتكب آن شده بود، داستان درخور توجهى نقل شده است. سلطان پس از شنيدن استدلال‌هاى علامه حلّى، به مذهب تشيع گرويد.