299گران قيمت بود و بر آن، چنين عبارتى نوشته شده بود: «اين مكان مقبره سلطان عضدالدوله بن ركن الدوله، سلطان الدوله ديلمى است. دستور داده است تا كنار پاهاى مبارك حضرت امير(ع) به خاك سپرده شود». عضدالدوله علت اين كار را اين‌گونه توجيه مى‌كند: «تا پاهاى آن حضرت(ع) به هنگام سر خوردن، روى سر و شانه‌هايم قرار بگيرد». بقيه مشاهيرآل‌بويه نيز در صحن مطهر آن حضرت(ع) و سمت درِ تكيه قرار دارند كه از ميان آنان، مى‌توان به مقبره بهاءالدوله اشاره نمود. شيخ محمد حرز الدين در جاى ديگرى از كتابش، مى‌نويسد:
عضدالدوله وصيت كرد تا يك زنجير نقره در گردنش قرار داده شود و نزديك بارگاه اميرمؤمنان(ع) چال گردد؛ به‌گونه‌اى كه به يك ميخ نقره بسته شود و بر صورتش كاغذى گذاشته شود كه روى آن اين فرموده حق تعالى نقش بسته باشد كه مى‌فرمايد: (وَ كَلْبُهُمْ بٰاسِطٌ ذِرٰاعَيْهِ بِالْوَصِيدِ). 1
همچنين شيخ محمد در پاورقى دو صفحه قبلى مى‌گويد:
براساس اطلاعات ما و نيز آنچه مشهور است، قبر عضدالدوله در پايين‌ترين قسمت راهرو، زير دومين درِ مجاور بارگاه اميرمؤمنان(ع) است. اين راهرو از اولين درِ موجود در زير سردر ورودى دو درى كه ورودى مرقد مطهر است - خداوند كرامت و قداست آن را بيفزايد- امتداد دارد و اما درباره دو طرف راهرو بايد گفت: سمت راست آن داخل مرقد مطهر امام على(ع) قرار دارد. در سمت چپ اولين درِ شرقى، شانزده راهرو وجود دارد كه به‌صورت هشت‌تايى به‌سمت قبله امتداد دارند.
راهروى اولى از زاويه ايوان طلا، جهت قبله را نشان مى‌دهد. درِ مأثوره نيز داشته است كه به هنگام نياز باز مى‌شد. تغييرات فراوانى در زمان حكومت عثمانى بر عراق، در اين آثار و اماكن تاريخى به وجود آمد؛ به‌گونه‌اى كه از بيشتر آنها هيچ اثرى باقى نماند و به‌كلى نابود شدند.