288عضدالدوله در روز وفاتش، 47 سال داشت. او شخصى عاقل، فاضل، باتدبير، بسيار باتجربه و خبره، داراى ابهت فراوان، بلندهمت، تيزهوش، دوستدار فضايل اخلاقى و افراد فاضل و داراى صفات نيكو، بسيار بخشنده و به هنگام بخشش، محتاط بود و در هنگام تصميم‌گيرى، دورانديش بود. به عاقبت كارهايش مى‌انديشيد. در مسائل حكومت‌دارى، فقط به افراد شايسته و بالياقت تكيه مى‌كرد. هيچ‌گاه در قضاوت، دخالت نمى‌نمود و به هيچ‌كسى نيز اجازه شفاعت كردن براى محكومان را نمى‌داد. دوستدار دانش و دانشمندان بود. ازاين‌رو خاستگاه و سرمنزل دانشمندان گرديد. در نتيجه، كتاب‌هاى ارزشمندى را به نام او تأليف نمودند.
از جمله اشخاصى كه به اسم او كتاب نوشته است، ابوعلى فارسى مى‌باشد؛ همچنان‌كه ابواسحاق صابى براى دربار او، تأليفاتى داشته است. عضدالدوله در آغاز هر سال، اموال و دارايى‌هاى فراوانى را معيّن مى‌كرد و آن را در ساير شهرهايى كه تحت حكومتش بود، مى‌بخشيد. محمدجواد فخرالدين به ذكر برخى از اقدامات شايسته عضدالدوله، اهتمام ورزيده است. او بعد از آنكه آخرين اقدام ارزشمند در ساختن بيمارستان عضدى را در بغداد ذكر مى‌كند، مى‌گويد:
ازاين‌رو شاهد آنيم كه عضدالدوله ديلمى، تنها به دو شهر نجف و كربلا توجه ننمود؛ تا مبادا تصور گردد علت توجه او به اين دو شهر، ريشه در انگيزه‌هاى مذهبى‌اش داشته است؛ همان‌گونه كه برخى بر اين عقيده‌اند. بلكه او طى پنج سال از دوران حكومتش، سعى كرد تمام توانش را به‌كار ببندد تا زندگى را به آن دسته از اماكن عمومى برگرداند كه بر اثر بى‌توجهى، خراب و ويران شده بود. 1
عمارتى را كه عضدالدوله بر مزار مقدس امام على(ع) بنا نهاد و نيز ساير ملحقات آن، از جمله امور زيربنايى و روبنايى آن، در تغيير مجاورت محدود به