1) . «اولياء حلب فى منظومة الشيخ وفاء»، صص 408 و 409. ترجمه ابيات: مسجد بنقوسا و اثر دست مصطفى(ص)، بر فراز آن نورى بالاى نور پرواز مى‌كند. از دست چپ او، و اگرچه دست راست هم باشد، اين اعتقاد هر انسان عاقل و متدينى است. [اين اثر دست] بر سنگ شريف و مباركى برجا مانده، و از اين‌رو مورد توجه قرار گرفته است. گفته مى‌شود يك شخص كرد آن را به قيمت زيادى از مدينه خريد. نيت او اين بود كه سنگ را براى تبرك به سرزمين خودش يعنى داغستان كه زادگاهش بود، منتقل كند تا مايه حفظ اهالى آن، و براى خودش مايه افتخار باشد. او از مدينه سنگ را روى شترى قرار داد و شتر نيز آن را بدون خستگى نقل كرد. او به حلب آمد و بدون سختى به مسجد بانقوسا رسيد. وقتى به محدوده مسجد، كه جايى خشك و بى‌آب و علف بود، رسيد، در فضاى وسيعى كه نه چشمه و نه آبى در آن وجود داشت، شتر با بار خود بر زمين نشست و زبان حالش اين بود كه اينجا خانه من است. پس در اين هنگام اهلِ خير از پيشه‌وران، ساختمان مسجد را بنا كردند و سنگ را در ديوارِ قبله (جنوبى) مسجد قرار دادند. اى كاش بتوانم بوسه‌اى بر آن بزنم. اين داستان را از افراد متعددى شنيدم. پس درستى آن بر عهده ايشان است و نه بر عهده من.

2) . ترجمه ابيات: جاى انگشتان پيامبر(ص) روى اين سنگ آثار نيكويى دارد كه به يقين ديده (اثبات) شده است. اگر از اهل دوستى هستى، پس جاى دست او را ببوس تا از هر آسيبى در امان بمانى.