1) . معجم البلدان، ج 3، ص 20.

2) . اين شهرك نزد ايرانيان به «زينبيه» شهرت يافته، و حتى در برخى از سفرنامه‌هاى دوره قاجارى نيز به همين نام ذكر شده است.

3) . حضرت زينب كبرى، مادرش فاطمه زهرا(عليها السلام)، و جدش حضرت رسول خدا(ص) است. اين بانوى بزرگوار، در زمان حيات پيامبر(ص)، در سال 5 ه .ق در مدينه منوره به دنيا آمد. پس از بلوغ، به ازدواج پسرعموى خود عبدالله ابن جعفر طيار درآمد و از وى داراى پنج فرزند به نام‌هاى على، عون اكبر، محمد، عباس و ام‌كلثوم شد. ايشان در كربلا، كنار برادر خويش امام حسين(ع) حضور يافت و در آنجا، دو فرزند ايشان، عون و محمد، در ركاب امام(ع) به شهادت رسيدند. او پس از واقعه عاشورا، به همراه امام زين‌العابدين(ع) و اسراى اهل‌بيت(عليهم السلام)، به كوفه، و از آنجا به شام رفت و سپس به مدينه بازگشت. در مجلس عبيدالله بن زياد در كوفه و در مجلس يزيد ابن معاويه در دمشق، خطبه‌هاى معروف خود را ايراد نمود. طبرسى در احتجاج روايت كرده است كه امام زين‌العابدين(ع) در حق وى فرمود: «انت بحمد الله عالمة غير معلَّمة، فهمة غير مفهَّمة»؛ «شكر خدا تو انسان عالمى هستى كه معلم نداشته، و زن فهميده‌اى هستى كه كسى چيزى را به او نفهمانده است». ر.ك: الاحتجاج، احمد بن على الطبرسى، ج 2، ص 32. حضرت زينب از شدت و فراوانى مصيبت‌هايى كه در طول حيات خود ديد، سزاوار لقب «ام‌المصائب» است. در سن كودكى، وفات جد خود حضرت رسول خدا(ص)، و به فاصله زمانى كمى، از دنيا رفتن مادر خويش، حضرت فاطمه زهرا(عليها السلام)، و پس از چند دهه نيز شهادت پدرش حضرت اميرمؤمنان(ع)، و برادرش حضرت امام حسن مجتبى(ع) را شاهد بود. در حادثه عاشوراى سال 61ه .ق نيز با چشمان خود، شهادت امام حسين(ع) و تعداد ديگرى از برادران خود و جوانان بنى‌هاشم را مشاهده كرد. مسير كوفه تا شام را در حالى‌كه سرهاى شهداى كربلا در جلوى چشمان وى بر سر نيزه‌ها بود، به حالت اسارت طى كرد و در طول اين مسير، شاهد صحنه‌هاى دردناك و ظلم‌هاى لشكريان يزيد بر اسراى اهل‌بيت(عليهم السلام) بود.