متن کتاب غروب شرعی از دیدگاه فریقین - جلد 1 - صفحه 19

(5 تا 303)

فصل اول: مفهوم‌شناسى

1. بررسى مفهوم غروب و مغرب

در لغت «غروب» مصدر فعل «غَرَبَ» به معنى دور شدن ¹ و نيز به معنى غايب شدن خورشيد آمده است. ² خليل، از لغت‌شناسان متقدم، اين‌گونه مى‌نويسد: «الغُرُوبُ: غيبوبة الشمس». ³ «مغرب»، بر وزن مفعِل، به‌عنوان مصدر ميمى، ظرف زمان و ظرف مكان استعمال مى‌شود. ⁴

در فقه، غروب و مغرب به همان معناى لغوى و عرفى خود، يعنى پنهان شدن خورشيد در افق، به كار رفته‌اند؛ اما به نظر مى‌رسد مغرب در بحث ما به معناى

1) . معجم مقائيس، ابوالحسين احمد بن فارس، اللغة، ج4، ص421.

2) . المفردات فى غريب القرآن، حسين بن محمد راغب اصفهانى، ص604؛ المحيط فى اللغة، صاحب بن عباد، كافى الكفاة، اسماعيل بن عباد، ج5، ص72

3) . العين، خليل بن احمد فراهيدى، ج4، ص410.

4) . المفردات فى غريب القرآن، ص605. در لسان العرب، ج1، ص638 آمده است: «الغُرُوبُ: غُيوبُ الشمس... والمَغرِبُ في الأَصل: مَوْضِعُ الغُروبِ ثم استُعْمِل في المصدر و الزمان، و قياسُه الفتح، و لكن استُعْمِل بالكسر كالمَشْرِق والمسجِد». توضيح اينكه، بنابر قاعده بيان شده در كتب صرف (صرف ساده، صص210و222)، مصدر ميمى، اسم زمان و مكان فعل غَرَبَ بايد بر وزن مَفعَل باشد نه مفعِل؛ بنابراين استعمال مغرِب به‌عنوان مصدر ميمى و اسم مكان و اسم زمان على غير قياس است.

مشخصات کتاب

غروب شرعی از دیدگاه فریقینجلد:1نویسنده:کمالی اردکانی، حمیدناشر:مشعرمحل نشر:تهران - ایرانسال نشر:1393

دریافت فایل ارجاع:

BibTex | Endnote

سایر جلدهای کتاب:

جلد 1