39
شفاعت از ديدگاه عقل و نقل* 1
محسن غرويان
معناى لغوى و اصطلاحى
شفاعت از مادّه شَفَعَ و در لغت به معناى «جفت شدن» با چيزى است و اصطلاحاً به معناى واسطه شدن براى دفع ضرر از كسى و يا رساندن منفعتى به اوست كه در اين واسطه شدن، سه طرف، بايستى وجود داشته باشد:
أ: شفاعت‌كننده، ب: شفاعت‌شونده، ج: پذيرنده شفاعت،
در اصطلاح شرعى، شفاعت در آنجا مطرح مى‌شود كه شخصى در نزد خداوند براى ديگرى طلب مغفرت و آمرزش نمايد و بخواهد عقابى كه در اثر گناه متوجه شخص گناهكار شده از او برداشته شود و يا تخفيف يابد. در اين حال شخص گنهكار، شفاعت‌شونده و ذات مقدس پروردگار پذيرندۀ شفاعت خواهد بود. شفاعت به معناى مذكور از مسلّمات دين اسلام به شمار مى‌رود و در اين زمينه علاوه بر آيات متعدد، روايات فراوانى نيز از طريق شيعه و سنى از رسول اكرم (ص) نقل شده است.
شايد بتوان گفت كه از همه امامان شيعه در اين زمينه روايت وارد شده است و