15
مقدمه
زيارت را مى‌توان يكى از مهم‌ترين و اثرگذارترين «شعائر اسلامى» دانست. اگر زيارت را «مكتب تربيتى» بناميم، گزاف نگفته‌ايم؛ چراكه مى‌تواند مايه شكوفايى استعدادهاى معنوى و رشد روحى زائر گردد.
گاهى زيارت قبور بزرگان و اولياى الهى، موجب دگرگونى روحى و معنوى بسيارى از زائران شده؛ چه بسا زائرانى كه در تأثيرپذيرى از زيارت قبور اولياى الهى، غرق در سوداى همانندى با آنان شده، در پى آن، بر اثر مجاهدت‌هاى پيگير، چشم‌اندازى از شخصيت علمى و معنوى آنان شدند.
چه بسا زائرانى كه كبوتر دلشان، سخت در دام دلدادگى نسبت به مزور گرفتار آمده، در پى آن براى هميشه دل از خانه و كاشانه كنده، تا پايان عمر در جوار او اقامت گزيده، در نهايت همان‌جا به خاك سپرده شده‌اند. از همين‌جا اهميت شناخت زيارت‌شونده به خوبى آشكار مى‌شود؛ چراكه هرچه شناخت زائر از زيارت‌شونده بيشتر باشد، محبتش به او و اثرپذيرى‌اش از او بيشتر خواهد شد. در واقع به دنبال اين شناخت است كه زائر درصدد تنظيم اخلاق و رفتار خود با اخلاق و رفتار زيارت‌شونده برآمده، شخصيت خود را آن‌گونه كه زيارت‌شونده مى‌پسندد شكل مى‌دهد.
اگر زيارت، پيراسته از آفات و آميخته با معرفت باشد، مى‌تواند در سرنوشت