1) . بيهقى و ترمذى با سند صحيح از عثمان‌بن‌حنيف نقل مى‌كنند: مردى در زمان خلافت عثمان براى برآورده شدن نياز خود نزد عثمان مى‌آمد. اما وى به فرد نيازمند توجهى نمى‌كرد. عثمان‌بن‌حنيف تصميم گرفت با اين فرد نيازمند صحبت كند. در نتيجه وقتى آن شخص آمد، عثمان دعاى نقل شده در روايت پاورقى پيشين را به او ياد داد. او نيز وضو گرفت و نماز خواند و طبق آنچه آموخته بود، دعا كرد. بار ديگر خواست نزد عثمان بيايد. خادم عثمان او را به داخل برد و عثمان او را كنار خود روى حصير نشاند. سپس حاجتش را برآورده ساخت و به او گفت: باز هم اگر نياز داشتى پيش ما بيا. وقتى اين مرد با عثمان‌بن‌حنيف روبه‌رو شد، به او گفت: خداوند به تو پاداش نيكو دهد. وى به نياز من توجهى نمى‌كرد تا اينكه تو با او سخن گفتى. عثمان گفت: به خدا سوگند كه من با او سخن نگفتم. اما با رسول‌خدا(ص) بوديم كه فرد نابينايى نزد پيامبر(ص) آمد و... . (مترجم).

2) . از جمله روايت مشهورى را بيان مى‌كند كه در منابع روايى شيعه نيز آمده است: «از ابن‌عباس روايت شده است كه عمربن‌خطاب به قصد استسقا از شهر بيرون آمد و به عباس گفت: برخيز و پروردگارت را بخوان و طلب باران كن و گفت: خدايا! ما به وسيله عموى پيامبرت به تو توسل مى‌جوييم. پس عباس به‌پاخاست و خدا را حمد و ثنا گفت و آن‌گاه گفت: بار خدايا! همانا ابر و باران نزد تو و در اختيار توست. پس براى ما ابر بفرست و بر ما ببار و بدان‌وسيله تنه و ريشه درختان را محكم ساز و شاخ و برگ درختان و گياهان را بدان برويان و پربار ساز و زراعت را بدان زنده گردان. بار خدايا! ما در پيشگاه تو شفاعت‌كنندگانيم و شفاعت مى‌كنيم از جانب دام‌ها و چهارپايان خود كه زبان ندارند. شفاعت ما را درباره خود و خانواده‌هايمان بپذير. بار خدايا! ما جز تو را نمى‌خوانيم و به كسى جز تو روى نمى‌كنيم. خداوندا! ما را بارانى عطا فرما و سيراب كن؛ بارانى وسيع و پياپى و سودمند و فراگير كه سودش همه را در برگيرد. بار خدايا! از گرسنگى هر گرسنه‌اى و برهنگى هر برهنه‌اى به درگاه تو شكوه مى‌آوريم و نيز نزد تو شكايت مى‌كنيم از بيم و هراس هر ترسانى و از رنج و گرسنگى و تشنگى هر گرسنه و تشنه‌اى كه درمانده است و خدا را مى‌خواند». من لايحضره الفقيه، ج2، ص252. (مترجم).