11
ديباچه
الحمدلله رب العالمين و صلى الله على محمد و آله الطاهرين
مسلمانان همواره به زيارت مرقد رسول‌خدا(ص) و توسل به آن حضرت توجه داشته‌اند. اما در قرن هفتم هجرى، «ابن‌تيميه حرانى» كه پيرو مذهب حنبلى بود، با نگاشتن كتاب «التوسل و الوسيله» بر حرمت بار سفر بستن براى زيارت و توسل فتوا داد. در پى اين فتوا عالمان هم‌عصرش، او را نقد كردند و پس از چندى نيز افكار و عقايدش به فراموشى سپرده شد.
پس از گذشت چند قرن، «محمدبن عبدالوهاب نجدى» بار ديگر انديشه‌هاى وى را زنده كرد. او با پشتيبانى محمد بن سعود امير درعيه توانست انديشه‌ها و فتاواى ابن‌تيميه را در سرزمين حجاز ترويج كند. وى ديگر مسلمانان را به سبب توسل و زيارت، مشرك دانست و همين امر باعث شد تا بار ديگر انديشمندان اسلامى به نقد و بررسى عقايد وهابيان بپردازند.
يكى از اين انديشمندان، دكتر «عيسى‌بن عبدالله‌بن مانع حميرى» است. وى كه مدتى مدير كل اوقاف و شئون اسلامى كشور امارات بوده، و استاد