188 مصداق‌هايى را از توسل در قرآن شناسايى و به سيره پيامبر (ص) استناد و ادل-ه وهابيت و مبانى عقايد آنها را در ردّ توسل نقد مى‌كند. از ديد نويسنده، منع توسل از بدعت‌گزارى‌هاى امويان است و وهابيت در قرن حاضر روش امويان را احيا كرده‌اند.
553. وهابيت و شرك، على اصغر رضوانى، 1390ش، 196ص، رقعى.
گزارشى نقادانه و مختصر درباره عقايد وهابيان در زمينه تبرك، شفاعت، توسل و استغاثه به ارواح اوليا، قسم، نذر و ذبح براى غير خدا و نماز و دعا كنار قبر اولياى الهى است. نويسنده دلايل و مستندات وهابيت را نقد مى‌كند و نتيجه مى‌گيرد كه عقايد آنان سند قرآنى و روايى ندارد. وهابيت افكار خود را از ابن‌تيميه عالم متعصب اهل‌سنت مى‌گيرد و كمابيش با همه مسلمانان به‌ويژه شيعيان ضديت دارند. آنان چهره‌اى خشن از اسلام ارائه مى‌كنند و خود رفتارى خشن و به ظاهر متحجر دارند. مبانى اين عقايد و رفتارها در اين كتاب نقد و رد شده است .
554. وهابيت و شفاعت، على اصغر رضوانى، 1390ش، 146ص، رقعى.
وهابيان معتقدند كه تنها از خدا مى‌توان شفاعت طلب كرد واگر كسى از خود شافعان، شفاعت بخواهد، مشرك خواهد بود، اما مسلمانان معتقدند اين حق را خداوند به شافعان داده است و مى‌توان از آنان شفاعت خواست؛ البته با اعتقاد به اينكه اصل اين حق از آنِ خداست و اوليا بدون اذن او شفاعت نمى‌كنند. اين كتاب به تبيين شفاعت از منظر قرآن و سنت و نقد ديدگاه وهابيت در اين‌باره پرداخته است كه شامل پنج فصل با اين عنوان‌هاست : كليات؛ شفاعت در قرآن و روايات؛ درخواست شفاعت از اوليا؛ بررسى دلايل منكران شفاعت؛ بررسى ديدگاه معتزله درباره شفاعت.
555. وهابيت و عالم برزخ، على اصغر رضوانى، 1390ش، 97ص، رقعى.
حيات برزخى از مسائل اختلافى ميان مسلمانان و وهابيان است. اين مسئله خود سرچشمه اختلاف در مسائل ديگرى مانند : استعانت از ارواح