95 اين‌صورت با اين حديث بر جواز استغاثه به مردگان كه كلام ما در آن است، استدلال نمى‌شود. سخن ما اين است كه حديث، صراحتى ندارد كه مقصود از عبدالله، تنها همان‌هايى هستند كه ذكر شد و لا غير. هر چند اگر همين را هم بپذيريم [كه مقصود همان‌ها هستند]، حديث از جهتى ديگر، حجتى عليه وهابيت است، و آن، مخاطب قرار دادن شخص غائب است كه وهابيان آن را همانند مخاطب قرار دادنِ مردگان جايز نمى‌دانند.
اينكه برخى از رجال اين حديث، مورد خدشه وهابيان هستند، به آنان نفعى نمى‌رساند؛ زيرا اين حديث از طرق گوناگون نقل شده است كه هر كدام ديگرى را تقويت مى‌نمايد.
حاكم در صحيح خود، و ابوعوانه و بزاز به سند صحيح، اين حديث را از پيامبر (ص) بدين صورت نقل كرده‌اند: «هرگاه مركب يكى از شما در بيابانى بى‌آب و علف گريخت، پس ندا دهد: اى بندگان خدا، [مركب مرا] بگيريد».
ابن تيميه نيز در كتاب «الكلم الطيب» از ابوعوانه در صحيح خود، و ابن قيم در «الكلم الطيب» خود و نووى در «الاذكار» و جزرى در «الحصن الحصين» و نيز محدثين بى‌شمار ديگرى اين حديث را ذكر نموده‌اند. از ابن مسعود نيز به صورت مرفوع چنين روايت شده است: «پس ندا دهد: اى بندگان خدا مرا كمك كنيد». اين روايت ابن مسعود موقوف عليه است. 1
عبدالله پسر امام احمدبن حنبل نقل مى‌كند كه از پدرم شنيدم كه مى‌گفت: