73
وهابيت و نفى توسل
چنان‌كه گذشت، وهابيان، از ميان مسلمانان، تمام كسانى را كه با بدعت‌هاى آنان مخالفت كردند، تكفير نموده، «شرك اكبر» را به آنان نسبت دادند. اكنون به ذكر برخى بهانه‌هاى آنان براى تكفير مردم مى‌پردازيم.
يكى از اين بهانه‌ها، استغاثه به انبيا و اوليا و توسل به آنان در پيشگاه خداوند متعال، و زيارت مرقد آنان است. آنان اين امور را نفى كرده، حرام مى‌دانند و استغاثه‌كنندگان و متوسلان و زائران را به شدت نكوهش و تكفير مى‌كنند و آنان را در شمار مشركان و بت‌پرستان و بلكه بدتر از آنان مى‌دانند؛ چرا كه مشركان گذشته را فقط در مسئله الوهيت مشرك مى‌دانند، ولى مسلمانانى را كه با آنان مخالفت كنند، مشرك در الوهيت و ربوبيت مى‌شناسند. آنان همچنين مى‌گويند كفار زمان پيامبر (ص) دائماً مشرك نبودند، بلكه گاهى مشرك و گاهى موحّد بودند و از خواندن پيامبران و صالحين خوددارى مى‌نمودند. به اين صورت كه در حال خوشى و راحتى، آنان را مى‌خواندند و به ايشان مى‌گرويدند، و در هنگام سختى و ناخوشى آنان را رها كرده، دين خود را براى خدا خالص مى‌ساختند، و درمى‌يافتند كه پيامبران و صالحان مالك هيچ سود و زيانى نيستند.