33 در آن حقى نداشتند. پيامبر اكرم(ص) درآمد آنها را در مصالح اسلامى به مصرف مى‌رساند و گاهى در ميان افراد مستحق تقسيم مى‌كرد تا با استفاده از آن و به اتكاى كار و كوشش خود، هزينه زندگى خويش را تأمين كنند. بخشش‌هاى پيامبر(ص) غالباً از محل درآمد اين اراضى بود و احياناً از خمس غنايم.
خوب است در اينجا نمونه‌اى از روش پيامبر(ص) را در خصوص اين نوع اراضى متذكر شويم.
بنى النضير متشكل از سه طايفه يهودى بودند كه در نزديكى مدينه خانه و باغ و اراضى مزروعى داشتند. هنگامى كه پيامبر گرامى(ص) به مدينه مهاجرت كرد قبايل اوس و خزرج به وى ايمان آوردند، ولى سه طايفه مذكور بر دين خود باقى ماندند. پيامبر اكرم(ص) با عقد پيمان خاصى در زمينه اتفاق و اتحاد ساكنان مدينه و حومه آن سخت كوشيد و سرانجام هر سه طايفه با پيامبر(ص) پيمان بستند كه از هر نوع توطئه بر ضد مسلمانان اجتناب كنند و گامى برخلاف مصالح آنان بر ندارند. ولى هر سه، متناوب او در آشكار و نهان، پيمان شكنى كردند و از هر نوع خيانت و توطئه براى سقوط دولت اسلامى و حتى قتل پيامبر(ص) خوددارى نكردند. از جمله، هنگامى كه پيامبراكرم(ص) براى انجام كارى به محله بنى النضير رفته بود، آنان قصد قتل پيامبر(ص) را كردند و مى‌خواستند او را ترور كنند. ازاين‌رو، پيامبر همه آنان را مجبور كرد كه مدينه را ترك كنند و سپس خانه‌ها و مزارع ايشان را در ميان مهاجران و برخى از مستمندان انصار تقسيم كرد. 1 در تاريخ اسلام نام برخى از كسانى كه از اين نوع اراضى استفاده كردند و صاحب خانه شدند برده شده است. على(ع) و ابوبكر و عبدالرحمان‌بن عوف و بلال از مهاجران و ابو دجانه و سهل‌بن حنيف و حارث‌بن صمه از انصار، از آن جمله بودند. 2