27
هفتم: توحيد در عبادت
بدين معنا كه عبادت، منحصر در خداوند است. اين اصل مورد قبول و وفاق تمام مذاهب اسلامى است. با پذيرش اين اصل است كه انسان، هويت اسلامى مى‌يابد و مسلمان شمرده مى‌شود. إِيّٰاكَ نَعْبُدُ ، شعار همه روزۀ مسلمانان است كه حداقل ده بار در روز آن را تكرار مى‌كنند. بنابراين پرستش غير خداوند، شريك نمودن غير خداوند با او در عبادت است و موجب بيرون رفتن انسان از دايرۀ اسلام مى‌شود.
در اين اصل كلى كه عبادت و پرستش، ويژۀ خداوند است ترديد و اختلافى نيست، بلكه در بعضى مصاديق و موارد است كه سئوال پيش مى‌آيد، آيا عبادت خداوند صورت مى‌گيرد يا عبادت غير او؟
مثلاً برگزارى مجالس جشن و سرور در اعياد مذهبى، آيا عبادت شخصيتى كه به احترام او مجلس تشكيل شده است محسوب مى‌شود يا فقط احترام و تكريم او است نه بيش از آن؟ اگر عبادت محسوب شود، بدون ترديد حرام و شرك است و اگر احترام و تكريم باشد، جايز و بلكه مستحب است.