37
تسبيح خداوند
تسبيح خداوند، جلادهنده قلب انسان است و موجب توجه به آفريدگار هستى مى‌شود. همه عالم تسبيح پروردگار را مى‌گويند؛ چنان‌كه خداوند مى‌فرمايد: ( يُسَبِّحُ لِلّٰهِ مٰا فِي السَّمٰاوٰاتِ وَ مٰا فِي الْأَرْضِ )؛ «آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمين است، همواره تسبيح خدا مى‌گويند». (جمعه: 1)
انسان، گل سرسبد آفرينش نيز نبايد از اين قافله عقب بماند، بلكه بايد در ذكر و تسبيح خداوند از همۀ موجودات پيشى بگيرد.
تسبيح خداوند، در هر زمان و مكان، بنده را با عالم هستى هم‌نوا مى‌كند. در ايام حج كه خود سبب تذكر است و عبادت‌هاى ديگر كمتر يافت مى‌شود، تسبيح حق تعالى حج‌گزار را به شهودى مى‌رساند كه جز او كس ديگرى از آن آگاه نمى‌شود؛ زيرا حج يادآور خداى سبحان است و آن‌كه به حج مى‌رود، برخى اوقات چنان به ذكر و تسبيح مى‌پردازد كه غيرخدا را فراموش مى‌كند. حج‌گزارى كه خداى سبحان را به ياد مى‌آورد، به نور اسما و اذكار الهى نورانى مى‌شود. بنابر فرمايش امام صادق(ع):