87
وَ لاٰ تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجٰاهِلِيَّةِ الْأُولىٰ (احزاب:33)
[در برابر نامحرم] ظاهر نشويد و خودنمايى نكنيد؛ مانند خودنمايى [زنان] دوران جاهليت نخستين.
در آيه‌اى ديگر نيز مى‌خوانيم: غَيْرَ مُتَبَرِّجٰاتٍ بِزِينَةٍ ؛ «زنان [در برابر نامحرم] با زينت‌ها و آرايش‌هايشان خودنمايى نكنند». (نور:60)
از اينكه خداوند در اين آيات، صفت تبرج را فقط به زنان اختصاص داده و به مردان چنين صفتى را نسبت نداده است، درمى‌يابيم كه اين ويژگى از ويژگى‌هاى زنان است و در طبيعت آنها نهاده شده است. ازاين‌رو پوشش و حجاب به شكل خاص آن، فقط بر زنان واجب شده است. «شهيد مطهرى»، در مقام يك اسلام‌شناس دقيق در اين‌باره مى‌گويد:
اما علت اينكه در اسلام، دستور پوشش، اختصاص به زنان يافته است، اين است كه ميل به خودنمايى و خودآرايى مخصوص زنان است. از نظر تصاحب قلب‌ها و دل‌ها، مرد شكار است و زن شكارچى، همچنان‌كه از نظر تصاحب جسم و تن، زن شكار است و مرد شكارچى. ميل زن به خودآرايى، از اين نوع حس شكارچى‌گرى او ناشى مى‌شود. در هيچ جاى دنيا سابقه ندارد كه مردان لباس‌هاى بدن‌نما و آريش‌هاى تحريك‌كننده به كار برند. ازاين‌رو انحراف تبرّج و برهنگى، از انحراف‌هاى مخصوص زنان است و دستور پوشش هم براى آنان مقدر گرديده است. 1