٣٠
« عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً » (احزاب : ٣٣)
و در خانه‌هاى خود بمانيد و همچون دوران جاهليت نخستين [در ميان مردم] ظاهر نشويد و نماز را بر پا داريد و زكات را بپردازيد و خدا و پيامبرش را اطاعت كنيد. خداوند فقط مى‌خواهد پليدى و [گناه] را از شما اهل‌بيت دور كند و كاملا شما را پاك سازد.
اما آيا شيعه آن را به تعبير نويسنده: «به دروغ و فريب»، آيه ناميده است يا اينكه به كاربردن واژه «آيه» در مورد اين قسمت از آيه، ريشه در زمان پيامبر اكرم (ص) دارد؟ قبل از پاسخ به اين سؤال درباره، كلمه «آيه» به فرهنگِ واژه‌هاى قرآن رجوع مى‌كنيم تا روشن شود اين واژه در چه مواردى به كار رفته است. با مراجعه به فرهنگ‌هاى واژه‌شناسى كلمات قرآن، روشن مى‌شود كه كلمه «آيه» از ابتدا به دو معنا استعمال شده است؛ يكى آنكه به هر بخشى از سوره كه با ارقام عددى از يكديگر جدا شده، آيه گفته مى‌شود. ديگر آنكه به هر جمله‌اى از جمله‌هاى قرآن كه بر حكمى دلالت كند نيز آيه گفته مى‌شود. «راغب اصفهانى» در كتاب «مفردات الفاظ قرآن» در معناى آيه چنين مى‌گويد:
به هر جمله‌اى از قرآن كه بر حكمى دلالت كند آيه گفته مى‌شود؛ خواه آن جمله سوره باشد و خواه فصل يا فصولى از يك سوره، و به هر كلامى از قرآن نيز كه با فصل لفظى جدا مى‌گردد نيز آيه گفته مى‌شود و بر اين اساس، آيات سوره‌هاى قرآن، شمارش
مى‌شود. ١
