35 است: «

إنّي قَريب» و نفرموده: «

فَقُل إنّي» يا «

إنّه قَريب» ؛

چهارم اينكه، در اين جمله، براى تأكيد از حرف «

إنّ » استفاده شده است؛

پنجم اينكه، مسئله قُرب خدا با صفت «

قَريب» وصف شده، نه با فعلى كه بر قرب دلالت داشته باشد و بدين‌ترتيب، بر ثبوت و دوام قرب تأكيد شده است؛

ششم اينكه، اجابت با فعل مضارع «

اجيب» ذكر شده، تا بر تجدد و استمرار اجابت دلالت كند؛

هفتم اينكه، اجابت دعا با جمله شرطى «

إذا دَعان» ؛ «اگر مرا بخواند»، مقيد شده است و اين قيد، مطلب زايدى بر عبارت «

دعوة الدّاع» ندارد. بلكه عين همان است و فايده چنين قيدى اين است كه اجابت دعا، مقيد و مشروط به هيچ قيد و شرطى نيست؛ چنان‌كه در آيهشريفهچنين آمده است: وَ قٰالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ ؛ «پروردگار شما گفته است: مرا بخوانيد تا دعاى شما را بپذيرم». (غافر:60)

اين آيه، گواه شدت عنايت خداوند به امر دعا و تأثير آن و سرعت و قاطعيت اجابت آن است و از ويژگى‌هاى اين آيهشريفه، اين است كه با همه ايجازى كه دارد، هفت مرتبه ياد خداى سبحان به‌گونهضمير متكلم در آن تكرار شده و اين تنها آيه قرآن است كه چنين مزيتى دارد. ¹