461. غزالى در كتاب احياءالعلوم از امام صادق(ع)، از رسول‌خدا(ص) نقل كرده كه چنين فرموده است:
انّ مِنَ الذُنُوبِ ذُنُوباً لا يُكفّرُها إلّا الوُقُوفُ بِعَرَفَة. 1
پاره‌اى از گناهان قابل عفو و آمرزش نيست، مگر اينكه صاحب آن گناه در عرفات بايستد و در آن موقف شريف به توبه و استغفار بپردازد.
2. مردى در مسجدالحرام از امام صادق(ع) پرسيد: «كدام گناهكار گناهش بزرگ‌تر از ديگران است؟» فرمود:
آن‌كس از مؤمنين كه وقوف نمايد به اين دو موقف (عرفه و مزدلفه) و سعى كند بين اين دو كوه (صفا و مروه) و طواف نمايد اين خانه خدا را و دو ركعت نماز در پشت اين مقام به‌جا آورد و در پيش خود گمان ببرد كه خدا او را نمى‌آمرزد؛ اين چنين شخص گناهش از ديگران اعظم و بزرگ‌تر است. 2
3. امام صادق(ع) فرمود:
چون شخص حاج وارد مكه مى‌شود خدا دو فرشته بر او موكّل مى‌نمايد تا طواف و نماز و سعى او را حفظ نمايند و چون به عرفات وقوف نمايد، دست بر شانه راست او زنند و گويند: «اى فلان! به تحقيق كه گذاشته‌ات را كفايت كردى. پس ملاحظه كن كه در آينده چه مى‌كنى». 3 (گناهان گذشته‌ات بخشيده شد. پس در نظر داشته باش كه رفتار آينده‌ات را نيكو گردانى).