31
(وَ مٰا أَرْسَلْنٰاكَ إِلاّٰ رَحْمَةً لِلْعٰالَمِينَ) ؛ «ما تو را جز براى رحمت جهانيان نفرستاديم». (انبياء: 107)
در اين آيه به مصداقى از بركت كه رحمت مادى و معنوى بودن پيامبر اسلام(ص) باشد تصريح شده است و ما درصدد تصريح به لفظ بركت نيستيم، بلكه الفاظى قريب المعنى است كه به اين معنا اشاره دارد.
خداوند متعال مى‌فرمايد:
(وَ مٰا كٰانَ اللّٰهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ) (انفال: 33)
ولى (اى پيامبر!) تا تو در ميان آنها هستى، خداوند آنها را مجازات نخواهد كرد.
از اينكه خداوند متعال وجود پيامبر(ص) در ميان قوم خود را وسيلهاى براى رفع و دفع عذاب دانسته، استفاده ميشود وجود پيامبر(ص) منشأ بركت است.
و) بركت در اهل‌بيت پيامبر(ص)
خداوند متعال مى‌فرمايد:
(فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مٰا جٰاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعٰالَوْا نَدْعُ أَبْنٰاءَنٰا وَ أَبْنٰاءَكُمْ وَ نِسٰاءَنٰا وَ نِسٰاءَكُمْ وَ أَنْفُسَنٰا وَ أَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللّٰهِ عَلَى الْكٰاذِبِينَ ) (آل عمران: 61)
هرگاه بعد از علم ودانشى كه (در باره مسيح) به تو رسيده، (باز) كسانى با تو به محاجّه وستيز برخيزند، به آنها بگو: بياييد ما فرزندان خود را دعوت كنيم، شما هم فرزندان خود را؛ ما زنان خويش را دعوت نماييم، شما هم زنان خود را؛ ما از نفوس خود دعوت كنيم، شما هم از نفوس خود؛ آن‌گاه مباهله كنيم؛ ولعنت خدا را بر دروغ‌گويان قرار دهيم.
از اين آيه استفاده مى‌شود كه آمين گفتن اهل‌بيت(عليهم‌السلام) براى دعاى پيامبر(ص) در تسريع اجابت آن تأثير دارد واين، دلالت بر وجود بركت در وجود اهل بيت(عليهم‌السلام) داشته، يا لااقل دلالت بر بركت داشتن آنان مى‌كند.