89فزونى نهاده است - با آن برابرى نمىكند. او با اين كار راه را براى دلالها و توطئهگرهايى كه براى از ميان بردن وحدت مسلمانان و تضعيف نيرويشان مىخواهند از آب گلآلود ماهى بگيرند، بست. 1
حال اگر فرض كنيم كه عبدالله بن سبأ، شخصيتى حقيقى هم داشته است، اين امر نمىتواند دليل پذيرش آنچه از او نقل شده است، قرار گيرد؛ زيرا وجود او چيزى جز يك سراب فريبنده و آشكار نيست. دكتر احمد محمود صبحى مىنويسد:
هيچ منعى ندارد كه يك يهودى از رويدادهاى روزگار عثمان بهرهبردارى كرده باشد تا فتنهاى برپا كند و شعلهاش را فروزان سازد و مردم را ضد عثمان بشوراند، و حتى افكار شگفتى را ترويج كند. ولى چنين كارى از عهدۀ كسى مثل ابن سبأ ساخته نيست كه بتواند چنين تأثير فكرى بگذارد و اين شكاف اعتقادى را ميان طايفۀ بزرگى از مسلمانان پديد آورد. 2
بنابراين مىتوان گفت كه باور آن گروه از منحرفان و فريبكاران كه عبدالله بن سبأ را منشأ پيدايش تشيع مىدانند، باطل است. با مراجعه به كتابهاى شيعى، متوجه بيزارى شديد امامان و عالمان شيعه از او خواهيم شد كه به چند نمونه اشاره مىكنيم:
1. «كشى» از عالمان سدۀ چهارم مىگويد: