54«هوية التشيع» نقل كرده است. وى پس از يادآورى اين نكته كه پيامبر(ص) در مراحل گوناگون به جانشينى على(ع) اشاره كرده، گفته است:
اين امكان ندارد كه اين اتفاقها دربارۀ جانشينى على بارها و بارها بيفتد و موجب نشود كه مردم متوجه على شده و درصدد شناسايى جانشين پيامبر(ص) برآيند. مسلمانان ناگزير بايد از فرمانهاى وارده در اين نصوص پيروى مىكردند و بر گرد كسى كه دربارهاش [اين نصوص] رسيده بود، جمع مىشدند. اين است معناى تشيعى كه مىگوييم پيامبر(ص) بذر آن را به دست خويش كاشت و در روزگار ايشان به بار نشست و گروهى از مردم به تشيع شهرت يافتند و بر على(ع) گرد آمدند. براى روشن شدن هرچه بيشتر موضوع، نام گروه نخست صحابهاى را كه به پيروى از على(ع) شهرت داشتند، در اينجا نقل مىكنيم. 1
5. آخرين كسى كه در اين موضوع اقدام به تأليف كرده، نويسندۀ اين سطور است كه در پاسخ به تقاضاى سيد شرفالدين، كتابى را در چند جزء نوشته و دو جزء آن را منتشر كرده است. جزء دوم با زندگى صحابى بزرگ ابوذر(جندب بن جناده) پايان مىيابد. اصل كتاب به زبان فارسى است و استاد شيخ جعفر الهادى آن را به عربى ترجمه كرده و منتشر ساخته است.
سخن پايانى اينكه هركس بخواهد به طور روشن درباره وضعيت پيشگامان تشيع در كتابهاى رجال اهلسنت آگاهى يابد، اين كار