121
فرضيه هفتم: شيعه و صفويان
شايد بتوان گفت همان مطالبى كه دربارۀ آل بويه ذكر شد، دربارۀ اين خاندان نيز صادق است.
صفويان، از خاندان شيخ صفىالدين، عارف مشهور اردبيلى و متوفاى سال 735ه .ق هستند. پس از سقوط دولت مغول، سرزمينهاى تحت سلطۀ آنان به دولتهاى كوچك شيعى و غيرشيعى تقسيم شد. يكى از اين دولتها به دست نواده شيخ صفى به نام «شاه اسماعيل» در سال 905ه .ق، بنيان نهاده شد. او با در دست گرفتن زمام امور در سرزمين فارس، دولتى مستقل تشكيل داد و موفق شد نفوذ و قدرتش را گسترش دهد. وى تا سال 930ه .ق حكومت كرد و پس از او نيز فرزندانش حكومت را به ارث بردند تا آنكه با سلطۀ افغانها بر ايران در سال 1135ه .ق از قدرت بركنار شدند.
سلاطين صفوى از بهترين پادشاهان بودند؛ زيرا شر آنان كم و خير و بركتشان فراوان بود. در اين دوران، دانش و ادب و فنون معمارى رواج