29آمده است: «امانت عبارت است از ولايت اميرالمؤمنين على بن ابى‌طالب». ¹

همچنين در تفسير صافى و «تفسير على بن ابراهيم قمى» آمده است:

مراد از امانت در اين آيه، ولايت و امامت است كه به فرموده خداوند: ( إِنَّ اللّٰهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمٰانٰاتِ إِلىٰ أَهْلِهٰا) ؛ «خدا به شما امر مى‌كند كه امانت‌ها [يعنى ولايت و امامت] را به اهلش بسپاريد»، پس امانت، همان ولايت و سرپرستى و قرب است كه خدا بر آسمان‌ها و زمين و كوه‌ها عرضه نمود و همگى از ادعا و تحمل و غصب كردن اين مقام از صاحبانش، ابا و امتناع كردند. ²

بر اين اساس، مى‌توان نتيجه گرفت ولايت چهارده معصوم(عليهم‌السلام)، ولايت كليه مطلقه است و همه موجودات و مخلوقات از انبيا و فرشتگان گرفته تا نباتات و جمادات را شامل مى‌شود و به طور كلى، ماسوى‌الله به اذن خدا، تحت نظر و مراقبت آن بزرگواران قرار دارند و هيچ مكانى از انحاى وجود نيست كه از اين قانون كلى الهى مستثنا باشد. خداوند در بسيارى از موارد، فعل و كار حضرت رسول و اولياى الهى را آشكارا به خود نسبت داده است. اين نسبت به دليل آن است كه حضرت حق، اوليا را در عالم خلقت، واسطه فيض و روزى ميان خود و مخلوقات قرار داده و به منصب ولايت كليه در جهان مفتخر فرموده است.

بر اساس آيه ( وَ مٰا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوىٰ* إِنْ هُوَ إِلاّٰ وَحْيٌ يُوحىٰ) ؛ «پيامبر هرگز به هواى نفس خود سخن نمى‌گويد، بلكه هرچه گويد، كلام خداست»، (نجم: 3 و 4) خداوند گفته‌هاى رسول‌اكرم(ص) را به خود نسبت